Buschauffeur weigert ons mee te nemen!

Ik kan niet geloven dat ik dit bericht echt aan het typen ben in 2014. Ik en Aki blijven dit weekend slapen in Den Bosch en wilde vanaf het station naar de rompert reizen met de bus. We staan netjes te wachten op de bus. Op het moment dat hij komt aanrijden zwaai ik zoals altijd even naar de chauffeur om hem te laten weten dat ik de bus in wil. Die chauffeur staat heel lief op om ons de bus in te helpen. Helaas, blokkeerde de plank waarmee je als rolstoelgebruiker de bus in kan rijden. Daarom vraagt dus chauffeur aan de buschauffeur achter hem of hij misschien kan helpen. Dus zeg ik tegen de eerste dat het prima is als hij weg rijdt want de volgende bus die achter hem stond ging naar dezelfde plek. Dus rijd hij weg.

Ik doe hetzelfde bij de andere buschauffeur, ik zwaai om hem te laten weten dat ik de bus in wilt en hij weigert om de deuren voor me open te doen. Om die reden beginnen de andere passagiers boos te worden en zeggen dat hij me gewoon de bus in moet helpen. Maar, nee. De chauffeur laat me er niet in. En is weggereden.

Daar stond ik dan met Aki. Moest mijn beer helemaal lopen. Die 3 km.

Bij deze dus een FU naar de buschauffeur van de arriva die de bus van 11:50 reed naar de rompert via de Hambaken vanaf het station!

Die vervelende lijn die niet meer zo vervelend is

Mijn grote vriend heeft zo veel vooruitgang geboekt in de afgelopen weken. Het is ongelofelijk. Ik Ben super trots.

We zijn nu zover dat ik m’n lijn bijna niet meer nodig heb. De enige reden dat ik Aki nu aanlijn zijn katten en andere honden. Verder loopt meneer overal los! Heel trots en voor mij minder vermoeiend.

Op naar een dagje training

hier zit ik dan, half slapend dit bericht te typen. Ik ben dood en dood moe. Dat geldt ook voor Aak. Hij heeft het zo goed gedaan vandaag tijdens de training. Ik ben zo trots. Ook onze trainer was diep onder de indruk. Aki ligt nu lekker te genieten van zijn welverdiende rust.

Terugkijkend:

De trein gepakt naar Amsterdam vanmiddag. Ik was moe maar deed het toch. Aki zijn training vind ik veel te belangrijk. Aangekomen in het vondelpark was mijn beer door het dolle heen. Onze grote vriend Busa was er ook. Hij heeft even lekker hond kunnen zijn. Hij heeft gespeeld alsof zijn leven ervan afhing. Toen het tijd was voor een pauze wilde meneer nog steeds niet stoppen met spelen. Na een aantal keer waarschuwen heb ik het opgegeven. Ik wist dat hij van Busa vanzelf een correctie zou krijgen. En ja hoor, niet veel later gebeurde dat. Het klinkt altijd veel erger dan het is. Maar naar een duidelijke “GENOEG” van Jan de Akitaman was het klaar. Aki bleef op afstand en heeft zich voor de rest van de middag erg netjes gedragen.

Bij de uitgang van het park was de speeltijd voorbij. Jan vroeg me of ik Aki eerst nog even wilde aanlijnen om de switch duidelijk te maken, dat vond ik niet nodig en ben zo met opgeheven hoofd het park uit gereden. Met de poort van het park in mijn rug roep ik Aki bij me en zeg met ferme stem “SIDE”. Ik geef hiermee aan dat ik wil dat hij rechts van mij loopt en daar blijft zonder aandacht te schenken aan andere dingen. Iedere keer als ik Aki zijn hoofd om zie draaien zeg ik “NEE”. Ik was erg streng, maar dat was nodig. Aki kon zich geen fouten veroorloven. Het verkeer is iets dat hij serieus moet nemen.

Na tientallen meters zie ik de eerste oversteekplaats naderen. Het is rustig maar we moeten wachten voor een stoplicht. Wetend dat Aki dit heel moeilijk vind zet ik weer mijn strenge stem op “WAIT” is het commando dat hij nu om zijn oren geslingerd krijgt. Aki let niet op en zet nog een paar stappen. Weer ben ik streng en zeg ik nu hard genoeg . hij er niet omheen kan “AKI, WAIT”. Aki schrikt en blijft staan. Net voor de stoeprand, meneer stond weer te suffen. Als het stoplicht op groen springt zeg ik ‘let’s go’ en netjes aan mijn rechter kant steekt Aki de weg over.

Verder lopend door het drukke Amsterdam zie ik twee kleine hondjes onder een tafel zitten. Ik en Aki moeten erlangs. Ik doe heel stoer alsof ik ze niet zie en rijd ze straal voorbij. Aki, loopt nog steeds naast me en draait zijn hoofd om. Weer krijgt hij een ferme “NEE” naar zijn hoofd geslingerd. Wonder boven wonder loopt Aki gewoon mee.

Toen kwam het moeilijkste gedeelte. We komen bij een grasveldje en Aki mag vrij. Aki ziet het gras en begint al harder te lopen maar ik had nog niet gezegd dat hij van mijn rechterkant mocht wijken. Snel roep ik hem terug. Terwijl meneer netjes naast me staat te wachten op mijn volgende commando geef ik hem zijn vrij. En ja hoor, meneer gaat meteen de eendjes opzoeken. Aan het einde van het gras moest hij weer naast me lopen. Toen vergiste hij zich en liep een halve meter de straat op, er reden geen auto’s dus riep ik aki rustig terug naast me en begon opnieuw. Vanaf dat moment ging het weer hartstikke goed. Hij snapte weer dat hij nu wel netjes op de stoep moest blijven en naast me moest blijven lopen.

Zo zijn we terug gewandeld naar het vondelpark waar ik hem weer vrij heb gegeven tot we naar huis gingen.

Ik ben SUPER trots en op naar de volgende training.

Nieuwe huis

Daar zitten we dan. Een paar dagen in ons nieuwe huis. Aki piept niet meer. Hij huilt niet meer. Zijn staart hangt nog wel een beetje laag af en toe maar hij is niet meer doodongelukkig. Het kwartje begint te vallen.

Aan de andere kant is hij wel happy want ik kan hem nu iedere dag los laten. Daar maken we dan ook gretig gebruik van.
Omdat het nu iedere dag kan en sins zelfs meerdere keren per dag heeft hij ook niet meer zo’n moeite meet met aanlijnen. Het is niet speciaal meer.

Aki hoeft nu ook niet meer 15 km per dag te lopen. We doen nu allemaal kleine stukjes. En een paar keer per week een grote wandeling door het bos.

Kortom, het gaat goed. Maar er moeten allebei nog wennen.

Fun at the beach

Gisteren hadden we met Moos afgesproken. Voor de verandering ging een vriendin van mij mee (hondloos) hihi.

De dag begon vervelend. Door de vermoeidheid van ons dagje Vondelpark hadden ik en Aki ons verslapen. We moesten verschrikkelijk haasten om onze trein te halen. Eenmaal in de trein was Aki veel onrustiger dan normaal. Hij moest zijn behoefte doen. Terwijl ik hem net had uitgelaten. Aangekomen in Den Haag moesten we ook nog eens erg lang op onze taxi wachten. Als ik ergens een hekel aan heb dan is dat het wel, maar goed, toen de taxi ons afzette bij het strand vroeg ik aan die chauffeur welke kant ik op moest voor de rolstoelverhuur. Hij geeft me aanwijzingen en gaat weg. Een uur zoeken en 2 km verder kom ik erachter dat hij me de verkeerde kant op heeft gestuurd. Maar dat was niet zo heel erg meer want ondertussen had ik Moos en haar baasje gevonden en waren zij en Aki lekker aan het spelen op het strand terwijl wij naar die verhuurder liepen.

Ze bleven netjes in de buurt en kwamen tussendoor bij ons op de stoep lopen. Eenmaal de rolstoel gehuurd kon ik het strand op voor de eerste keer in mijn leven.
Doordat ik in een andere rolstoel zat herkende Aki me in het begin niet en ging hij me zoeken over heel het strand. Het duurde even tot hij het doorhad maar daarna ging alles perfect. We kwamen zelf een andere akita tegen. Dat vond Aki erg interessant maar ik zag dat die mensen er een beetje gespannen bij liepen. Dus heb ik Aki door laten lopen.

Wat was ik blij dat ik mij camera bij had. Aki en Moos hadden echt de tijd van hun leven. Dat gaan we veel vaker doen!!!

Helaas eindigde de dag ook slecht. Ik en Aki vertrokken om 18u00 en kwamen om 22u30 thuis omdat er geen treinen reden van Utrecht naar den Bosch. Dus hebben we een hele wereldreis gemaakt om thuis te komen.
Ook daar ging het nog eens fout, stappen we in de trein van Utrecht naar Nijmegen, Aki loopt netjes achter en gaat naast als we in de trein zijn, wordt hij aangevallen door een herder. Ik zag hem gelukkig net op tijd en kon Aki beschermen anders was hij in zijn gezicht gebeten. Dat was echt millimeter werk. Die mevrouw met die herder werd door de conducteur weggestuurd en Aki heeft verder heel de reis voldaan geslapen.

We kunnen nu al niet wachten op de volgende wandeling met onze akita vriendjes en vriendinnetjes!

Vondpark met Aki z’n grote vriend

Vanochtend weer vroeg opgestaan om om 10 uur in het Vondelpark te zijn. Aki snel uitgelaten en de taxi in, op naar het station. Vandaag reden er wel treinen. Een uur in de trein gezeten naar Amsterdam Zuid. Daar aangekomen weer de taxi gepakt naar het Vondelpark.
Voor Aki z’n peg hadden we weer een chauffeur die al ongemakkelijk wordt als hij Aki ziet. Hij maakt Aki er alleen maar zenuwachtig door waardoor de situatie alleen maar erger word. Doodvermoeiend die mensen.
Maar eenmaal aangekomen liet ik Aki meteen los en had hij weer binnen 5 minuten een broertje gevonden.

We hebben heerlijk gezellig gewandeld. Al kon ik wel zien dat Aki moe was. Hij had niet zo’n energie om te rennen en te spelen. Hij was veel rustiger dan normaal.
Maar zoals gewoonlijk kon ik hem met pikzwart mee naar huis nemen. In de trein heeft Hij heel de weg lekker geslapen. En ook toen we thuiskwamen is hij verder gaan slapen en is niet meer opgestaan tot 22.00 uur. Hij wilde zelfs niet eten. Dat heb ik al in geen maanden meer gezien.

Nu ligt hij weer lekker te slapen en morgen gaan we nog even uitwaaien op het strand met Moos!

Welterusten en tot morgen!

Rust

Geen treinen vandaag. Er is een wisselstorring. Vanmorgen voor niks met Aki naar het station gelopen. Hij moest die 3km uit zijn tenen halen. Mijn beer is net als ik verschrikkelijk moe. We hebben een zware week achter de rug.

Vandaag hebben we dus onverwachts een rustdag. Ik ben er stiekem heel blij mee. Mijn beer had de rust echt nodig. Vandaag geen wandelingen of trainingen meer. Gewoon even bijkomen. Pootjes lekker laten rusten, en lekker dromen. Aki is vandaag geen hulphond maar gewoon een lekkere luie hond!

Update

Ik en Aki verhuizen aankomende week! Ik vind het heel spannend maar ik weet dat dit voor mij en mijn beer echt beter is. Niet ver van ons nieuwe huisje zit een groot losloopgebied. Dat vond ik erg belangrijk, toen ik mocht kiezen voor de woning. Het zal aki goed doen om vaker los te kunnen lopen zonder zich druk te hoeven maken dat een of andere vechthond zijn kop eraf bijt omdat hij lief komt snuffelen.

Verder heb ik besloten Aki vanaf deze week alle dagen van de week mee naar school te nemen. Dit omdat ik hem absoluut niet zolang alleen thuis wil laten als we dadelijk verhuist zijn. Dit kan omdat het nu geweldig goed gaat op school. Hij ligt netjes heel de les te slapen, zelfs met de hoorcolleges. Ook heb ik hem nu zo ver dat iedereen in de zaal kan schreeuwen en klappen zonder dat Aki er van schrikt. Dat was zijn enige echte struikelblok.

Ik ben zo trots!

Het enige negatieve dat ik te melden heb in deze update is dat Aki helaas heel de dag een beetje misselijk is en dat blijft. Ik ben ermee naar de dierenarts geweest maar die kon vrij weinig voor hem doen helaas. Ik heb in de tussentijd wel zijn eetpatroon veranderd. In de hoop dat het daarvan beter word.

Verder zijn we nog hard aan het trainen. En ook dat gaat steeds beter. Er zit meer rust in Aki, waardoor hij ook in moeilijke situaties beter luistert.

Ik ben zelf ook begonnen met het bij houden hoeveel lichaamsbeweging Aki krijgt op een dag. Dit omdat ik dan kan inschatten of ik hem nog meer eten kan geven. Aki blijft namelijk heel de dag honger houden. Ik weet dat dat een van de bijwerkingen is van de castratie. Maar ik heb het idee dat zijn honger een van de redenen is dat hij zo misselijk is. Uiteraard wil ik niet dat Aki dik word en dit is dan ook de reden dat ik zijn gewicht en lichaamsbeweging goed in de gaten houd. We zitten nu op de 15 km lopen per dag. De ene dag is dat iets minder dan de andere dag. Ik ben hem nu aan het laten wennen aan die gigantische afstand en dan wil ik dat straks langzaam verder gaan opvoeren en de snelheid verhogen.

Opgewonden voor de toekomst,

Aki & Aura

Verkeerstraining

Ik ben vandaag begonnen met Aki te trainen om los te lopen in het verkeer. Vandaag was de eerste dag dat hij bij een weg ook echt losliep met m’n trainer erbij. Dat ging erg goed. Ik ben super trots. Ik vond het hier en daar wel een klein beetje eng ivm alle afleiding in Amsterdam. Maar mijn vriendje deed het perfect. Bleef netjes op de stoep en negeerde de rest van het verkeer volkomen.

Thuisgekomen was Aki helemaal kapot natuurlijk. Om het te vieren heb ik savonds nog een wandeling door de buurt gemaakt met hem. Volledig los en ook dat ging erg goed. Wel vond ik dat hij iets te ver achter mij bleef lopen maar dat kwam door de vermoeidheid.

Geslaagde dag dus! En het mooiste….

We gaan morgen weer op pad!

Genezing castratie

Tijd om het hoofdstuk “castratie” af te ronden met een laatste post over deze gebeurtenis in Aki zijn leven.

De castratie zelf deed mij waarschijnlijk meer pijn dan Aki zelf. Ik vond het verschrikkelijk om mijn beer zo hulpeloos te zien liggen. Ik ben wel blij dat ik erbij mocht blijven totdat hij onder narcose was ondanks de pijn die het me heeft opgeleverd. Ik heb hem kunnen steunen. Mijn vechtersbaasje die maar niet wilde gaan slapen. Hij bleef zich maar verzetten tegen de narcose. Dat vond ik het ergste om te zien. Toen het was gebeurt mocht ik hem gelukkig weer snel ophalen. Aki was in eerste instantie blij om mij te zien en om mee naar huis te mogen. Thuisgekomen was meneer niet meer zo blij, sterker nog hij was boos op me. Dat heeft zeker twee dagen geduurd. Hij bleef bij me uit de buurt, ik mocht hem niet aaien en hij luisterde voor geen meter.
Een paar dagen daarna merkte ik dat er iets niet goed was met hem. Aki was constant aan het piepen, ondanks de pijnstillers die hij kreeg en de volgende ochtend was de balzak helemaal opgezwollen. Nog veel groter dan het was voor de castratie. Dus ik maakte mezelf natuurlijk erg bezorgd. Maar voor mijn peg was het weekend en dus heb ik gewacht tot maandag ochtend. Die maandag ben ik super vroeg opgestaan en heb meteen mijn dierenarts gebeld. Die zei dat ik meteen kon komen, want hij vertrouwde het ook niet helemaal. Daar aangekomen zag de DA meteen wat het probleem was. Er was een bloedvaatje in Aki’s scrotum gesprongen en daardoor was het zo erg gaan zwellen, hij zei ook dat dit bij één op de 400 honden voorkomt en dat ik net die peg had. Hij heeft nieuwe pijnstillers voorgeschreven, want hij zei dat Aki een verschrikkelijke pijn moest hebben en dat het hem nog meeviel dat Aki alleen een beetje piepte. Verder kreeg ik het voorschrift om Aki volledig rustig te houden. (zie dat maar is voor elkaar te krijgen met een pup van 10 maanden die barst van de energie). Doordat Aki suf werd van de pijnstillers ging dat de eerste 2 dagen erg goed. Daarna begon hij over te geven en dat was niet een keer, nee dat was bijna 6 keer op een dag. Dus ik heb weer gebeld naar de dierenarts, en hij zei dat ik per direct moest stoppen met de pijnstillers.

Omdat Aki daarna geen pijnstillers meer mocht en niks mocht doen werd hij erg vervelend. Hij verveelde zich dood. Ik bedoel, normaal gesproken trainen we onszelf helemaal suf op een dag en loopt hij zeker 7 km op een dag. Daarnaast mocht hij ook niet los, dus kon hij ook zijn frustratie niet kwijt. Op een gegeven moment wist ik van gekkigheid niet meer wat ik moest doen en ben ik toch maar rustig aan weer een aantal kilometer met hem gaan lopen. Dat ging goed dus heb ik dat langzaam steeds verder opgevoerd.

Vijf dagen later gingen we op controle bij de dierenarts en die gaf aan dat alles nu goed is en dat Aki weer alles mocht. Ik was super blij om dat nieuws te horen en heb Aki meteen weer los laten lopen. Hij was door het dollen heen!

Ik ben in ieder geval super blij dat we dit achter de rug hebben!